سید سابق (رحمه الله) / ترجمه: ابوعامر
قرآن در جاهای بسیاری توجه انسان را به زیباییهای موجود در جهان و طبیعت و اشیای دور و بر او جلب میکند:
{ وَلَقَدْ جَعَلْنَا فِی السَّمَاءِ بُرُوجًا وَزَیَّنَّاهَا لِلنَّاظِرِینَ} [حجر: ۱۶]
(بیتردید ما در آسمان برجهایی قرار دادیم و آن را برای تماشاگران آراستیم)
{أَمَّنْ خَلَقَ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضَ وَأَنْزَلَ لَکُمْ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَنْبَتْنَا بِهِ حَدَائِقَ ذَاتَ بَهْجَةٍ مَا کَانَ لَکُمْ أَنْ تُنْبِتُوا شَجَرَهَا أَإِلَهٌ مَعَ اللَّهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ یَعْدِلُونَ} [نمل: ۶۰]
([آیا آنان که برای خداوند شریک قرار دادهاند بهترند] یا آنکه آسمانها و زمین را آفرید و برای شما از آسمان آبی فرو ریزاند پس با آن باغهایی بهجتانگیز رویاندیم، شما نمیتوانستید که درختان آن را برویانید. آیا معبودی [به حق] با الله است؟ [خیر] بلکه آنان گروهی منحرفند)
{أَفَلَمْ یَنْظُرُوا إِلَى السَّمَاءِ فَوْقَهُمْ کَیْفَ بَنَیْنَاهَا وَزَیَّنَّاهَا وَمَا لَهَا مِنْ فُرُوجٍ (۶) وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَیْنَا فِیهَا رَوَاسِیَ وَأَنْبَتْنَا فِیهَا مِنْ کُلِّ زَوْجٍ بَهِیجٍ} [ق: ۶-۷]
(مگر به آسمان بالای سر خود ننگریستهاند [که] چگونه آن را بنا نمودیم و زینت دادیم در حالی که در آن هیچ شکافتگی نیست؟ (۶) و زمین را گستراندیم و در آن کوههای پابرجا نهادیم و در آن از هر زوج شادیآوری رویاندیم)